در

فاطمه یک‌بار توی اینستا مطلبی نوشته بود دربارة اینکه خانه کی خانه می‌شود. وقتی لوسترهایش نصب شد؟ وقتی پرده‌هایش آویخته شد یا مثلا وقتی اولین غذا در آن پخته شد؟ متن طولانی بود و آخرش هم نتیجه گرفته بود وقتی اولین مهمان بیاید خانه خانه می‌شود. منظورش هم البته ما بودیم که بی‌خبر یکهو خراب شدیم روی سرشان و به اجبار خانه‌شان را خانه کردیم. اما من می‌خواهم برایش کامنت بگذارم خانه وقتی خانه می‌شود که دستگیرة درهایش دیگر به آستین و دستت گیر نکند. همین.

و خب وقتی من دارم تند تند می‌دوم تا به کارهایم برسم و بعد ناغافل یکی ترمزم را می‌کشد و محکم دستم را می‌گیرد و ممکن است حتی آستینم را بشکافد یا سیاه و کبودم کند، و آن یکی کسی نیست جز دستگیرة در، آنوقت است که یعنی خیلی راه دارم تا اینجا خانه‌ام بشود. ولی چاره‌ای نیست، کاری ازدستم برنمی‌آید جزاینکه با محکم کوبیدن در عصبانیتم را خالی کنم و بروم سراغ کارهایم. امروز ظهر یک جلسه نیمه رسمی دارم و بعدش هم لیلی کلاس دارد. باید سریع نهار را آماده کنم. از دستگیره که بگذریم اوضاع مرتب است و تا حالا طبق برنامه پیش رفته‌ام. مایه گوشت آماده است، یکی دو دقیقة دیگر هم باید ماکارونی را آبکش کنم. در این فرصت کوتاه می‌روم که شالم را اتو کنم. اتو کشی کامل تمام نشده که زنگ در را می‌زنند. تقریبا مطمئنم هادی است. تا علی در را باز کند می‌روم سراغ ماکارونی‌. اما گویا مشکلی پیش آمده. آیفون قطع و وصل می‌شود و صدا نمی‌رسد. بالاخره علی می‌فهمد پستچی است که برای هادی کتاب آورده. می‌رود که در را باز کند اما دوباره برمی‌گردد. می‌گوید در راهرو قفل است. سعی می‌کنم از پشت آیفون به پستچی بگویم کمی صبر کند، که موفق نمی‌شوم. مانتو روسری‌ام را می‌اندازم تنم و یکی از دسته کلیدهای دم در را برمی‌دارم و می‌روم برای حل مسئله. قاعدتا درِ راهروی ساختمان نباید قفل باشد، پس دستگیره را محکم فشار می‌دهم و شروع می‌کنم به هل دادن. باز نمی‌شود. کلیدها را امتحان می‌کنم، هیچکدام نمی‌خورند.

می‌روم که دسته‌کلید دیگری بیاورم اما یک صدا می‌شنوم:«تق» لیلی آمده بیرون و درِ خانه هم پشت سرش بسته شده، با همین صدای «تق». سریع می‌دوم سمت در و هُلش می‌دهم. اما باز نمی‌شود. باورکردنی نیست. این درکه همیشه برای بسته شدن به دوسه تا ضربة محکم نیاز داشت حالا با یک فشار لیلی بسته شده و کلیدش هم داخل است. دلم می‌خواهد لیلی را بزنم. سرش فریاد می‌کشم که چرا آمدی بیرون. مظلومانه جواب می‌دهد که می‌خواسته با ما باشد. همین! صدای زنگ ممتد پستچی از داخل خانه می‌آید و من که به همراه دو فرزند دلبندم بین دو درِ بسته گیر افتاده‌ایم غرغر کنان از پله‌ها بالا می‌روم تا از یکی از همسایه ها کلید راهرو را بگیرم. در می‌زنم. کمی طول می‌کشد تا در را باز کنند. در این مدت سعی می‌کنم روسری‌ام را ماسک‌وار جلوی صورتم بگیرم. خانم سن و سال داری در را باز می‌کند. قد متوسط دارد با چشم‌های روشن. هنوز همسایه‌ها را نمی‌شناسم و فقط یکی‌شان را دیده‌ام و حالا از این چشم‌های رنگی مطمئن می‌شوم که همان همسایه‌ایست که قبلا با هم آشنا شدیم. کمی سلام و احوالپرسی هول‌هولکی می‌کنم و کلید می‌خواهم. خانم همسایه که خیلی مودب هم هست از افتخار آشنایی با من می‌گوید و من تازه می‌فهمم اشتباه گرفته‌ام و این همسایه، آن همسایه نیست، گرچه هردو چشم‌های روشن دارند. اما چنان هول و گیج و منگم که اهمیتی نمی‌دهم. تا می‌رود که کلید را بیاورد دقت می‌کنم ببینم خانه‌شان را چطوری چیده اند. به نظرم بد نمی‌آید اما مبل‌هایشان خیلی از مال ما بزرگ‌تر است. بالاخره کلید را می‌گیرم و می‌روم به سمت در. صدای زنگ ممتد پستچی هم همچنان می‌آید و بچه ها هم که می‌دانند الان من چه غول آتشینی هستم موش شده‌اند و صدایشان در نمی‌آید. محلشان نمی‌گذارم. کلیدها را امتحان می‌کنم. هیچکدام نمی‌خورند. یکی‌شان هم که در سوراخ قفل می‌رود نمی‌چرخد. با دست و پا و مشت و لگد به جان در می‌افتم. بچه‌ها هم به کمکم می‌آیند. در تکانی می‌خورد. بیشتر هل می‌دهیم. بالاخره باز می‌شود. قفلی هم در کار نیست. گویا فقط یک انبساط معمولی بوده. در که با فشار آخر ما باز می‌شود سه تایی سر می‌خوریم روی پلة جلویی و می‌دویم تا زودتر درِ حیاط را باز کنیم. علی اول می‌رسد، بعد من و بعد لیلی. اما خبری از پستچی نیست. رفته و انگار فقط آمده بوده همین امروز که من جلسه دارم ما را از خانه بیرون بکشد و بیاندازد توی این هچل. برمی‌گردیم توی حیاط. تازه وقت هیولا شدن است. من تا یک ساعت دیگر باید روبروی خانم مدیر نشسته‌ باشم و از کمالات و معلوماتم بگویم و حالا با لباس منزل و دمپایی پشت در‌ مانده‌ام. اتوکشی ها وسط اتاقند و مطمئن نیستم اتو را خاموش کرده‌ام یا نه. فقط خوشحالم که ماکارونی آبکش شده وگرنه تا حالا آش شده بود. دوباره کمی داد و بیداد می‌کنم و بچه ها هم که می‌دانند فقط باید صبر کنند تا من خاموش شوم حرفی نمی‌زنند و آرام می‌خزند سمت حیاط. من هم به امید یافتن راهی سمت پنجرة آشپزخانه می‌روم. همه‌جا نرده‌پوش است. دستم به پنجره می‌رسد، حتی می‌توانم بازش کنم، اما از نرده‌ها رد نمی‌شوم. به بالا نگاه میکنم، کبوتری که بالای نرده‌های پنجره لانه دارد زل می‌زند توی چشم‌هایم. انگار دارد مسخره‌ام می‌کند و با نوک باریکش به من می‌خندد. دوباره غر میزنم و میروم سمت تراس. آنجا هم نرده‌پوش است. فکر می‌کنم شاید بچه‌ها بتوانند رد شوند. با خشمی خفیف شده فرا می‌خوانمشان. اول علی. بغلش می‌کنم. سنگین‌تر از آن است که فکر می‌کردم، ساق پاهایش را محکم می‌گیرم تا سرش برسد به نرده‌ها. علی لق‌لق خوران بالا می‌رود و پاهایش در دستان من می‌لرزد. شبیه فیلم‌های کمدی شده‌ایم. یک کمدی بی‌مزه و البته بی نتیجه! این آزمایش مسخره را روی لیلی هم انجام می‌دهم و باز هم بی‌نتیجه! بچه‌ها را رها می‌کنم و می‌روم قدم بزنم تا آتشم به پرِشان نگیرد. هوا ابری است و باد سبکی می‌وزد. از آن هواهاست که من دوست دارم. اگر وقت دیگری بود شاعر می‌شدم ولی الان فقط می‌خواهم گریه کنم.  وقتی هیچ کاری از دستم برنمی‌آید دلم می‌خواهد گریه کنم ولی نمی‌توانم. نم باران می‌زند، کبوتر بالای نرده‌ها هم هنوز دارد نگاهم می‌کند. با همان لبخند مسخره. باد و باران کمی آرامم می‌کنند و برمی‌گردم بالا که کلید را تحویل همسایه بدهم. بعد کلی تعارف و ببخشید تلفنش را هم می‌گیرم و به هادی زنگ می‌زنم. خیلی طول نمی‌کشد که از راه می‌رسد و همة درها مثل آب خوردن باز می شود. سریع می‌روم سراغ اتو که خداروشکر خاموش است. ماکارونی‌ها هم توی سبد به هم چسبیده‌اند. به هادی توضیح می‌دهم که چطور دمِشان کند. به‌سرعت لباس می‌پوشم و آماده می‌شوم. علی مسیر را در گوگل مپ پیدا می‌کند، نصف زمانی که فکر می‌کردم طول می‌کشد. از این خانه مسیرمان به بعضی جاها کوتاه‌تر شده. با هادی که کفگیر به دست دارد ادویه‌های مختلف را روی ماکارونی امتحان می‌کند خداحافظی می‌کنم و بچه‌ها را محکم بغل می‌گیرم و می‌بوسم. فکر می‌کنم کاش اینهمه آتشی نمی‌شدم. کاش خودم را بیشتر کنترل می‌کردم. کاش! با این ای‌کاش‌ها می‌روم بیرون و در را پشت سرم به هم می‌زنم. صدای خندة بچه‌ها می‌آید. برمی‌گردم. در بسته نشده. خنده‌ام را فرو می‌خورم و دوسه بار در را محکم به هم می‌کوبم. بالاخره بسته می‌شود و من همانطور که مانده‌ام چطور این درِ چموش به آن راحتی پشت سر لیلی بسته شد به این فکر می‌کنم که کاش مهمانی برای‌مان سر برسد، اگر به امید درها باشم این خانه به این زودی‌ها خانه نمی‌شود.   ناتمام

 

خیال

صبح که از خواب بیدار می‌شوم آنقدر خواب‌هایم طولانی و دور و دراز بوده که حتی نمی‌توانم به یادشان بیاورم. چاره‌ای نیست، رهایشان می‌کنم. به هر زحمتی شده خودم را از تخت بیرون می‌کشم، باید یک تست ترجمه بدهم و علی هم از ۸ کلاس آنلاین دارد و این یعنی کمتر از دو ساعت وقت دارم. لم میدهم روی کاناپه و غرق می‌شوم در دنیای بی‌پایان کلمات. گذر زمان را نمی‌فهمم. هنوز بیشتر کارم مانده که وقت کلاس علی می‌رسد. بیدارش می‌کنم و لپتاپ هادی را می‌دهم دستش تا کار خودم تمام شود. اما تمام شدنی نیست انگار. هادی و لیلی هم بیدار می‌شوند و من هنوز مشغولم. کاری که فکر می‌کردم یک ساعته تمام می‌شود چهار ساعت طول می‌کشد، البته با آماده کردن سه سینی صبحانه. بالاخره دکمة send را می‌زنم و با این فکر که چرا این تست را دادم می‌روم سراغ زندگی. طبق عادت اول گوشی را چک می‌کنم. به عکس همیشه کلی پیام واتساپ دارم. بیشترش از دختر عمة لیلی است. کلی پیام صوتی داده مبنی بر اینکه چرا لیلی خانه‌شان نمی‌رود و یا حداقل عکس پردة اتاقش را برایش نمی‌فرستد، آخرش هم عصبانی شده و تهدید کرده و دو سه تا پیام متنی درهم برهم فرستاده. برای اینکه لیلی از صبح گوشی به دست نشود، صدایش را درنمی‌آورم. روز را شروع می‌کنم با فکر اینکه چی بپزم و با لیلی چه بازی کنم و این فکر که چرا آن تست را دادم. و البته با فکر و یا بی فکر کردنِ من روز پیش می‌رود و نهار پخته می‌شود و لیلی سرگرم. جواب تست هم نیامده پیشنهاد یک ترجمة دیگر می‌رسد. به نظر پیشنهاد خوبی میاید. هادی بیشتر از من ذوق می‌کند. اما من نمی‌دانم چه مرگم شده. دلم می‌خواهد جواب ندهم. کار خوبی است، اما توی خیالم می‌بینم اگر همینطور پیش برود، پرونده فیلمنامه نویسی بسته می‌شود. توی همان خیال فیلمنامه نویسی را محکم بغل می‌کنم و در واقعیت جواب پیشنهاد را می‌دهم. چاره‌ای نیست، تا همین حالا هم زیادی به خیالاتم میدان داده‌ام. از خیال که بیرون می‌آیم دیر شده. لیلی باید سریع ناهار بخورد تا به کلاس ورزش برسد و من‌ که در میان همة این فکر و خیال‌ها برای هزارمین بار فرش و مبل‌ها را جابجا کرده‌ام به خودم قول داده‌ام تا به چیدمان قابل قبولی نرسم خانه را ترک نکنم. از هادی کمک می‌خواهم و او هم که از این وسواس من در چینش خانه درمانده شده با بی‌حوصلگی نظری می‌دهد که اتفاقا خیلی هم خوب است. با سرعت همه چیز را سر جایش می‌گذارم و نتیجه هم بهتر از قبل می‌شود. نهار را که هم شور شده و هم کمی وارفته می‌آورم تا سریع راهی کلاس بشویم. با اعتماد به نفس بالا دوسه بار هم از اعضای خانواده تأیید خوشمزگی غذا را می‌گیرم و هرگونه انتقادی را رد می‌کنم. بالاخره با لیلی و کوله‌پشتی و تغذیه و بطری آبش از خانه جدا می‌شویم. در راه احساس خوبی دارم، باورم نمی‌شود که بخاطر رسیدن به یک چیدمان بهتر خوشحالم، ولی واقعا همینطور است. من که همیشه  خانة هرکس میرفتم در ذهنم به سرعت وسایل را جابجا می‌کردم و به نتیجه‌ای عالی هم می‌رسیدم و فکر می‌کردم چرا خود صاحبخانه این کار را نکرده حالا چند هفته است که دارم روانی‌وار میز و صندلی ها را این‌طرف و آن‌طرف می‌کشم و راضی هم نمی‌شوم. حالا گرچه به ایده‌آلم نرسیده‌ام و هادی هم خیلی راضی نیست ولی آرامش بیشتری به من می‌دهد. چالش چیدمان این خانه از معدود مسایلی است که هردومان روی نظر خودمان پافشاری می‌کنیم و به نقطه اشتراکی هم نمی‌رسیم. فقط چون او دیگر حال جابجا کردن وسایل را ندارد، نظر من اعمال می‌شود. بالاخره به کلاس می‌رسیم. لیلی با شوق کفش‌هایش را پرت می‌کند و می‌دود سمت تشک‌های رنگی وسط باشگاه و من با همان شوق کفشها را سر جایش می‌گذارم و می‌خزم روی صندلی کنار راهرو. وقت آمدن، کتاب زندگی خصوصی سرآشپز را پیدا نکردم، برای همین کتاب شاهرخ مسکوب را آوردم چون هم کوچک بود هم باید می‌خواندمش. پشت جلدش را می‌خوانم، از مرگ نوشته. یک صفحه ازکتاب را باز می‌کنم، داستان دوستی است که مرگ مثل خون توی رگهایش رخنه‌ کرده و دوست دیگری که نامش منوچهر است و ... . یاد دایی منوچهر می‌افتم و این‌که مرگ گاهی بهترین گزینه است. کتاب‌ را ورق می‌زنم، با آنچه فکر می‌کردم متفاوت است، به نظرم روایت مرثیه واری زیباست. تازه روی جلد را نگاه می‌کنم، از اسمش باید می‌فهمیدم: درسوگ و عشق یاران. چند صفحة دیگر می‌خوانم، نگاه من به مرگ با نویسنده خیلی فرق دارد. صدای پیام‌های متعدد حواسم را پرت می‌کند. گوشی را برمی‌دارم. پیام‌ها مال گروه مادران همکلاسی‌های علی است. یکی‌شان عکس پسر‌دایی‌اش را فرستاده و خبر داده که رتبة ایشان درکنکور ریاضی تک‌رقمی شده. بقیه هم پشت سر هم پیام‌های تبریک و استیکر گل و بلبل. بهتم می‌زند. به این فکر می‌کنم آدم چقدر باید بیکار باشد که خبر قبولی پسر دایی‌اش را برای دیگران بفرستد و بقیه چقدر بیکارتر که تبریک بگویند و اینکه پسردایی‌هایم باید به چه مقامی برسند تا من حوصله کنم و خبرش را توی گروه مادران بگذارم. اصلا شاید من خیلی توقعم از پسردایی بالاست. توی این فکرها هستم که مادر دیگری پیام می‌دهد که نوة عمة مادرش هم تک رقمی است، فکر می‌کنم مسخره‌بازی‌است، اما پیامهای تبریک که دوباره سرازیر می‌شوند متوجه می‌شوم خیلی هم جدی است. توی ذهنم دنبال نوة عمة مادرم می‌گردم که پیدایش هم نمی‌کنم. بالاخره کلاس تمام می‌شود، بساطم را جمع می‌کنم که لیلی سر می‌رسد.کتاب و پیام‌ها نیمه‌کاره می‌مانند.

باهم برمی‌گردیم و توی راه لیلی بی‌آنکه به من فرصت فکر و خیال بدهد یک‌ریز از مزایای کفش پاشنه بلند حرف می‌زند و من را قانع می‌کند که می‌شود با کفش پاشنه بلند جادوگری کرد. خانه که می‌رسیم علی برایم سوپرایز دارد. ظرف‌ها را شسته! باورم نمی‌شود. به این فکر می‌کنم که هرچه این پسر دنبال کمک کردن و کار مفید است، آن دختر دنبال شیطنت و قرتی بازی است. می‌بوسمش و برایش آرزوهای خوب می‌کنم. لحنم می‌شود مثل مادربزرگ‌ها. سراغ ظرفشویی می‌روم، گرچه دوباره باید قاشق‌ها را بشورم ولی شروع خوبی است. بچه‌ها می‌روند سراغ بازی که پیام جدیدی می‌رسد. خانم عاصی است. خبر داده که کتاب دارد می‌رود برای حروف چینی و طراحی جلد. باز هم هادی بیشتر از من ذوق می‌کند، کلی حرف می‌زند که به من بفهماند چه راهی را آمده‌ام و الان کجا هستم و این خبر چقدر ارزش دارد. اما من همانطور که لبخند می‌زنم و نشان می‌دهم که حرف‌هایش را می‌فهمم توی خیالم هنوز فیلمنامه‌نویسی را محکم بغل کرده‌ام.

 خلاصه عصر به شب می‌رسد و صدای باران همه‌مان را به حیاط می‌کشاند، اول لیلی، بعد هادی، بعد هم من و علی هم که این کارها به نظرش بی‌کلاسی است. می‌ایستم زیر این باران شبانه و بی‌هنگام تابستانی تا همة فکرها را از سرم بشورد و ببرد. از ترجمه و فیلمنامه گرفته تا پسردایی و نوة عمه و کفش پاشنه بلند و حتی خیال مرگ. باران هم سخاوت به خرج می‌دهد و همه را می‌شورد، اما شستنش مثل ظرف شستن علی‌ست. فقط فرقش این است که من نه می‌توانم و نه می‌خواهم خیال‌های مانده را شبیه قاشق‌های نهار بشورم.      ناتمام

 

روز تلخ

بعضی روزها تلخند.  هیچ‌جوره هم شیرین نمی‌شوند. حتی اگر صبحانه‌شان عسل باشد و شام‌شان خربزه مشهدی! حتی اگر قهرمان اصغر آقا جایزه بزرگ کن را برده باشد. حتی اگر حال تلخی نداشته باشی. ذاتشان تلخ است انگار.

روزی که گذشت از آن روزهای تلخ بود. از صبح تلخی‌اش رو شد، بعد از آن خواب درهم و برهم. گوشی را هم که روشن کردم، پیام‌های واتساپ پشت سرهم آمد. بیشترشان قلب سیاه داشتند و ایموجی گریان. باید من هم مثل بقیه تسلیت می‌گفتم که دیدم حال تلخی ندارم. اینستا را باز کردم. پست‌ها پر بود از عکس اصغر فرهادی و دخترش و بازیگر فیلم قهرمان. بعد از اینکه تعداد ریش‌های سفید فرهادی و همة زوایای صورت دخترش و ابعاد بروبازوی امیرجدیدی را حفظ شدم بالاخره پست تلخ خودش را پرت کرد توی صورتم. حالم گرفته شد، تپش قلب گرفتم. گوشی را کنار گذاشتم. تلخی داشت ته‌نشین می‌شد. کمی که کارهایم را کردم تلفن زنگ خورد. یک احوالپرسی ساده بود که پر شد از حرف بیمارستان و درمان‌های سخت و تنهایی. گوشی را که گذاشتم اشکم چکید. قرار نبود این‌طوری بشود. درهم بودم که بعد از یکی دو ساعت، دوباره یک تماس دیگر با خبرهای نه‌چندان خوب. دهانم تلخ شد. و گوشها و چشم‌هایم انگار. هیچ چیز دیگر شیرین نبود. حتی خنده‌های لیلی. بیرون رفتیم. حرف‌های شیرین همیشه روی تلخ‌شان را نشان دادند. بستنی خوردیم. لیلی دل‌درد گرفت. زهر شد به کامم.

خلاصه هی چیزهای همیشه شیرین، تلخ شدند، حتی رویاهایم. حالا هم تلخی‌ها را گذاشته‌ام زیر بالشم و دارم چشم‌هایم را می‌بندم. به امید اینکه فرشتة مهربانی بیاید و ببردشان و به‌ جایشان برایم جایزه بگذارد. یاد شعر خواب بچگی‌هایم می‌افتم و یاد مرجون و آقاجون و ... . دنیا چه تلخ شد بعد رفتنشان! چشم‌های خیسم را می‌بندم و شعر را زیر لب تکرار می‌کنم و کودکانه امیدوار می‌شوم به شیرینی فردا!

سر نهادم بر زمین

خود سپردم برکریم

کس نیاید برسرم

جز امیرالمومنین                                      ناتمام

 

 

سنگ

این‌که می‌نویسم نه روزنوشت است، نه شب‌نوشت. بخشی است از من که درونم جا نمی‌شود. همین! شبیه آتش‌فشان که شعله می‌کشد، جاری می‌شود و پخش می‌شود. و گدازه‌هایش که سرد شد می‌شود کلمه. نوشته‌های من شبیه بازی بچه‌هاست با سنگ‌های آذرین. هیچ شباهتی به گدازه‌هایی که از دل کوه جوشیده‌اند ندارند و نه حتی شعله‌ای از حرارتش را. دلم برای سنگ‌ها می‌سوزد، هیچ کس نمی‌داند از کجا آمده‌اند، چه باری بر دوش دارند و چه داغی بر دل. دلم برای همه آتش‌فشان‌هایی که سنگ می‌شوند می‌سوزد. اگر قرار بر سنگ شدن است چه بهتر که کوه‌ها همة داغشان را در سینة خود نگه دارند. دلم برای سنگ‌ها، برای کلمه‌ها می‌سوزد... .               ناتمام

ساکن طبقه زیرین

 

چگونه بیدار شدن از خواب به اندازة چگونگی خواب مهم است، البته به نظر من. فکر کن شب‌ها به این امید بخوابی که صبح با معجزه‌ای برخیزی، آن اتفاقی که مدت‌هاست منتظرش هستی بیافتد و همه چیز گل و بلبل شود. اما یک صبح با صدای زنگ در مأمور گاز بیدار شوی و روز دیگر از خواب بپری و ببینی همه خوابند و یک ربعی هم از زمان شروع امتحان پسرت گذشته! روز دیگر هم سنگینی روی سینه‌ات حس کنی، بیدار شوی و ببینی دختر با یک قیچی و یک لواشک دو متری سراغت آمده که «مامان بیا اینو ببر، سفته، من نمی‌تونم.» اما همة این‌ها هیچند در مقابل آن شبی که تا نیمه‌اش را کار کردم تا پروژه‌ام را تمام کنم و دکمة send ایمیل را هم زدم و با خیال راحت ولو شدم توی رختخواب. صبح هم کورمال کورمال صبحانة محصل خانه را دادم و و دوباره به بهشت گرم و نرمم برگشتم. یکدفعه هول وَرَم داشت و چشم باز کردم و چهرة علی را در فاصلة پنج سانتی متری صورتم دیدم که مثل گِلی که رویش آب بریزند از هم وارفت و اشک از چشم‌هایش سرازیر شد که :« مامان امتحانمو خراب کردم.» بلند شدم و با سرعت با هم رفتیم پای لپتاپ. هنوز روحم کامل از دنیای خواب برنگشته بود و یک‌لنگه پا دنبالم کشیده می‌شد. حس میکردم بخشی از دست و پایم هم هنوز روی تخت باقیست. به صفحة مونیتور نگاه کردم و پرسیدم حالا چند شدی مگه؟ نمره مهم نیست. با انگشت نمره‌اش را نشانم داد و گریه کنان گفت چرا مهمه مامان. نمره را چند بار خواندم، چشمهایم گرد شد، باقیمانده روحم به بدنم برگشته بود ولی دست و پایم هنوز آویزان بود و شاید هم آویزان شد. این نمرة پسر من است؟ نگاهش کردم، دلم می‌خواست بزنمش. دلم می‌خواست یادش بیاندازم که چند بار دیشب گفته‌ام بخوان و گفته خوانده‌ام. دلم می‌خواست لا اقل سرش فریاد بزنم.  اما هیچکدام از این کارها را نکردم. همچنان که می‌خواستم برای این افتضاح یقة کسی را بگیرم، ژست مامان های فرهیختة پست‌های روانشناسی را به خودم گرفتم و ‌پرسیدم فکر می‌کنی چرا اینطور شده و او هم گفت نمیدانم و من ته دلم فحش دادم به هرچه روانشناسی و مدرسة شناختی که فقط مواظبند به دانش‌آموز استرس وارد نشود و مثل بچة آدم با تهدید و نمره امتحان دادن را یاد اینها نمی‌دهند. بالاخره پی از کلی پرسش و پاسخ و ارتباطات مجازی معلوم شد اشتباه از سیستم آزمون مجازی بوده و من هم حسابی از دل‌خواسته‌های خشونت بارم شرمنده شدم. حالا هم که دیگر ته دلم فحش و فریادی باقی نمانده دارم از همانجا به خودم می‌خندم که این من بودم که همیشه می‌گفتم نمره برایم مهم نیست و درس مهم نیست و اصل مهارت آموزی و و روابط اجتماعیست و از این حرفها. از خنده‌ام می‌گذرم و بیشتر در ته دلم فرو می‌روم. آنجا می‌بینم من این حرفها را قبول دارم، اما انگار در آن طبقات پایینتر دلم هنوز نمره مهم است. درس مهم است. و خیلی چیزهای دیگر مهم است. آن پایین‌ها برخلاف آنچه دل نازک رویین من می‌پسندد، چیزهای وحشتناک‌تری هم هست. ساکن طبقة پایین عبوس و تند خوست، وقت درس پرسیدن، از معلم تسبیح به دست مجید هم بداخلاق تر است و وقت تنبیه بی‌رحم و وقت انتقام هیولایی است که دومی ندارد.

از ته دلم بیرون می‌آیم. به بچه‌ها نگاه می‌کنم. اگر روزی این بچه‌ها و یا هرکس دیگری طاقتم را تاق کند و به ستوهم بیاورد، اگر اختیار از دستم در برود و بیفتد دست آن طبقة پایینی، آن وقت چه می‌کند؟ دستش چقدر سنگین می‌شود؟ دهانش تا کجا باز می‌شود؟

اگر در این دنیای عادی و واقعی خودمان، وسط کرونا و جنگ غزه، آدمهایی بتوانند کار را به آنجا برسانند که رابطة پدرمادری و فرزندی به خون و خفگی بکشد، پس هیچ کاری از این ساکنان طبقة زیرین بعید نیست.   ناتمام

 

کریستوفر نولان

بالاخره پاییز دارد تمام می‌شود. فردا شب یلداست و من طبق معمول هر سال هیچ احساسی به آن ندارم، بر عکس نوروز. بگذریم. چند شب پیش با هادی «تنت»ِ نولان را دیدیم و دیشب هم از یک کانال اینستگرامی تفسیر و توضیحش را. در مورد فیلم چیزی نمیتوانم بگویم. یعنی چیزی ندارم که بگویم. اما نولان را دوست دارم. این ذهن بی‌انتها را که هیچ حد و مرزی نه در زمین و نه در آسمان نمی‌شناسد دوست دارم. کارشناس دیشبی می‌گفت همه لوکیشنها و شخصیت‌ها و اسامی حتی، دقیق و با هدف انتخاب شده‌اند، اما من حس می‌کنم نولان برای انتخاب لوکیشن‌های فیلمهایش چشمهایش را می‌بندد و کرة زمین روی میزش را می‌چرخاند و انگشتش را یک جا فرود می‌آورد. برای بعضی فیلم‌ها یک جا و برای بعضی دیگر چند جا. برایش فرقی ندارد کدام شهر،کدام کشور، کدام قاره و کدام دنیا حتی. برای من که دنیایم از نوک دماغم فراتر نمی‌رود، این وسعت نگاه دوست‌داشتنی است. اینکه نه تنها نمیشود آخر فیلم را حدس زد، حتی نمیشود صحنة بعد و یا ثانیة بعد را پیش بینی کرد. فیلمهایش اثرات فیزیکی هم روی من دارد. واقعا برای درکشان کالری می‌سوزانم، مثل وقت‌هایی که کسی تند تند انگلیسی حرف می‌زند و من تلاش می‌کنم منظورش را بفهمم. مثل یک چالش سخت، خیلی سخت. و آن لحظة پایان فیلم که فوق‌العاده‌است. آن لحظه‌ای که صفحة نمایش سیاه شده با نوشته‌های ریز سفید و تو فقط نولان را می‌بینی با گوشت کوبی در یک دست و کاسه‌ای محتوی مغز تو در دست دیگرش، که حسابی آنرا کوبیده و زیر و رو کرده و حالت را می‌پرسد.

به این فکر میکنم که اگر نولان روزی انگشتش را روی ایران بگذارد، قهرمانان داستانش در جریان گذر از زمان و مکان، در کنار مأموریت‌های خطیر و ناممکنشان چند متر زمین یا کمی دلار یا چند مثقال طلا هم می‌خرند تا در آینده یکهو نیافتند زیر خط فقر. اگر خیلی پول هم با خودشان نبرده باشند حداقل دو کیلو گوجه فرنگی و یک شانه تخم‌مرغ می‌خرند تا بتوانند به آینده که برگشتند و قیمت گوجه و تخم‌مرغ چندبرابر شده بود یک املت  دورهمی بزنند. اما واقعا دلم می‌خواهد برای نولان فیلمنامه‌ای بنویسم و این امکان گذر از زمان را در اختیار آدم‌های عادی بگزارم. آدم‌هایی که اگر به گذشته برگردند، به‌جای عملیات‌های ناممکن و منفجر کردن دنیا، شاید فقط تغییری در فرم انتخاب رشته‌شان بدهند یا مثلا جواب بله‌‌ای را بدهند یا پس بگیرند. یا شعلة اجاقشان را کم کنند تا غذایشان نسوزد یا مثلا یک کشیدة محکم را به وقتش بزنند. مثل بیشتر پدرها خانه و ماشینشان را مفت از دست ندهند یا فلان زمین و فلان ماشین را بخرند. حتی آدم‌هایی که اگر به گذشته رفتند ندانند چه کار کنند. نمیدانم. دلم می‌خواهد بشود سر یک پروژه با نولان همکاری کنم. حتی اگر همة دنیا را هم بترکاند. امیدوارم بشود....                                                                                                 ناتمام

برنامه ریزی

من همچنان برای سحر فردا برنامه‌ریزی می‌کنم. شب‌ها تصمیم می‌گیرم سحر بیدار شوم و از پنج تا هشت صبح را دقیقه به دقیقه برنامه می‌ریزم، اما صبح که می‌رسد یک‌خط درمیان این دقایق را می‌دزدم برای خواب شیرین صبحدم. و نتیجه‌اش می‌شود اینکه یکهو چشم باز می‌کنم و لیلی را با لبخند بالای سرم می بینم و علی را که پیش نگاه ناباور من بند و بساط لب‌تاب را برای کلاسش می‌چیند و هادی را که یا لباس می‌پوشد که برود و یا با دکتر فلان و مهندس بهمان تلفنی حرف می‌زند. من هم بی‌آنکه فرصت مرور خواب‌هایم را داشته باشم، میچپانمشان زیر بالشم و می‌روم. و روز شروع می‌شود با نان و پنیر و گردو و البته برای لیلی، کره. و لابلای بازی‌های لیلی ادامه پیدا می‌کند با برنج و کفگیر و قابلمه و هزاران بار باز و بسته شدن در یخچال و پس از گذر از میان‌وعده‌ها و جمع و جورها، تر و تمیز و مرتب می‌رسد به نهار. و بعد از نهار همه چیز دوباره به هم می‌ریزد و باز می‌رویم سر پلة اول. و الان می‌خواستم بقیه‌اش را بنویسم که لیلی گفت سلام و علی هم تا ۱۰ دقیقه دیگر باید برود سر کلاس. من هم باید بروم تا از زندگی جا نمانم.                                                                واقعا ناتمام

 

مامان شیرین

در حال پشت سر گذاشتن ساعات پایانی ۲۳ آذر ماه هستم و عزم و اراده‌ام برای نوشتن دوباره آنقدر زیاد بوده که هم در ساعات آغازین و هم پایانی امروز نوشته‌ام. البته اگر عزم و اراده‌ام آب نرود و دوباره چند هفته این تراوشات ارزشمند را در ذهن ملوکانه حبس نکنم. البته بیش فعالی امروز بنده فقط به نوشتن ختم نشده و منجر به اکشن‌های زیادی در من شده است. امروز دوباره ورزش را شروع کردم، با همان اپلیکیشن قبلی خودم. بعد صبحانة علی را طبق دستور رژیم غذایی‌اش آماده کردم و رفتم تره بار، بعد از شاید ماه‌ها. دوباره از هرچیزی که خوشرنگ بود خریدم به جز فلفل دلمه‌ای که گرچه در بعضی غذاها می‌ریزم ولی هموز دلم با طعمش صاف نیست. خرید خوبی بود غیر از اینکه باورم نمیشد برای چهار تا هویج و شلغم و چغندر اینهمه باید پول داد و دلم لرزید از دیدن پیرمرد پیرزن هایی که چهارپنج تا سیب و نارنگی می‌خرند و با تردید رمز کارتشان را می‌گویند و فاکتورشان را سه‌چهار بار بالا پایین می‌کنند.

القصه رسیدم خانه و دوتا نان سنگک داغ خریدم و مثل مررررردهای قدیم با لگد در را باز کردم. لیلی و علی با اشتیاق به استقبالم آمدند که بیشتر شوقشان برای نان تازه بود، نه من! بعد از استریلیزه و هموژنیزه کردن خودم با لیلی صبحانه خوردیم و علی هم سینی صبحانه‌اش را برد تا پشت لبتاب، سر کلاس ریاضی بخورد. بعد هم شدم یک ربات مامان. جمع و جور و شستن و جا دادن خریدها و پختن ناهار و چیدن نمیدانم چند واحد سبزیجات و لبنیات و پروتئین و غلات کنار هم به عنوان میان‌وعدة علی و همزمان بازی با لیلی که گاهی بچه گربه‌ام میشود و گاهی پرستار بچه‌هایم و گاهی ‌خواهر بزرگترم. جذاب‌ترین نقشش هم دختری است که مادرش مرده و من قرار است از او نگهداری کنم. خدارا شکر مامان امروز آمدند منزل ما و مسئولیت چند تا از کارها تقسیم شد. وگرنه تا شب از آن مادر شاداب و پرانرژی صبح تبدیل می‌شدم به مامان هیولای آتشین. خلاصه بعد از نهار و استراحت بعد از ظهر تصمیم داشتم در ادامة بیش فعالیم مامان را برسانم خانه و بچه‌ها را ببرم دوچرخه سواری که علی آقا با پروژة ماشین بادی و آزمایش نیرو و مقاومت همه‌مان را سر کار گذاشت. مامان که خودشان رفتند. و ما هم تا ساعت ۸ مشغول نی و بادکنک و چرخ و وزنه بودیم که بالاخره ماشینی با سرعت یک میلیمتر بر ثانیه تولید شد و علی آقا هم فیلمی از حرکت آن تهیه کرد و فیلم را با دور تند فرستاد برای معلمش. بعد هم شام که به پیشنهاد بی‌نظیر مادرم برای آرامش من و البته بیشتر خالی شدن یخچال، از داشته ‌های قبلی استفاده کردیم. الان هم ظرفها شسته شده و بچه ها هم پس از صرف میان وعدة بعد از شام خوابیده‌اند و من خوشحالم که فردا لیلی را میبرم خانة مامان و می‌توانم مقاله‌های کلاس ویرایش را بخوانم و کارهای عقب ماندة خودم را بکنم و نهار هم نباید درست کنم که هادی میگوید صبح زووووود باید برود دانشگاه و این یعنی فردا ماشین ندارم و درکنار فرزندان دلبندم باید باز هم مادری مهربان و پرانرژی باشم و نهار هم بپزم. چشمهایم را می‌بندم، به مقاله‌های ویرایش فکر می‌کنم و بقیة کارهایم. دلم میخواهد غر بزنم، اما هنوز از انرژی امروزم انقدر مانده که بیخیال شوم و برای یکی دو ساعت سحر فردا برنامه ریزی کنم. امیدوارم بیدار شوم و بیدار بمانم که بیدار ماندن در صبح زود بسی سخت‌تر از بیدار ماندن در این زمان است.                                                                                                 ناتمام

مامان تلخ

بعد از مدتها دوباره دارم مینویسم. الان اولین ساعت از روز ۲۳ آذر ماه است و من پس از مدتها دارم دست و پای محتویات ذهنم را جمع میکنم تا در این صفحه بریزمشان. امشب سرکی به نوشته های قبلیم کشیدم و تصمیم گرفتم وبلاگم را با همین روزنوشت ها راه بیاندازم. دارم فکر میکنم امسال چه زود گذشت. با ماسک و الکل و صابون. بخشی از نوادر تاریخ شدیم! تصمیم دیگر امروزم شروع دوباره ورزش بود. و شاید مهمترین تصمیم اینکه یک فر خوب بخرم و با همراهی لیلی یک قنادی بزنیم. دلم میخواهد بروم کنار لیلی دراز بکشم و برایش قصه بگویم. امشب قبل از آنکه قصه بشنود خوابش برد. طفلی چند بار هم با من و هادی چک کرد که کی کتاب می‌خواند و کی قصه و چند تا کتاب و ... . امیدوارم بشود فردا در کلاسهای مجازی کانون ثبت نامش کنم. شاید بیشتر از زندگی لذت ببرد. دلم میخواهد کسی مثل مادربزرگها مرا یک گوشه بنشاند و نصیحتم کند. در گوشم زمزمه کند که قدر این روزها و این زندگی را بدانم. قدر این بچه ها که هنوز خواسته هایشان در حد کتاب و بازی و بستنی است. دستم را توی دستش بگیرد و بگوید کار کمی نیست کنار این بچه ها بودن و همراهیشان کردن. اشکهایم را پاک کند و مطمئنم کند که فردا برای انجام هیچ کاری دیر نیست و امروز وقت بزرگ کردن و همراهی بچه هاست. دلم میخواهد کسی تلخی‌هایم را بگیرد تا مادر شیرین تری برای این دو طفل معصوم بشوم. با این همه تلخی اگر قنادی هم بزنم کاروبارم نمی‌گیرد.                                                                                   ناتمام

خواب

حالا که دارم می‌نویسم، به نوعی صیح زود است. هنوز کلاس علی و هادی شروع نشده و لیلی هم بیدار نیست. من هم با شکم گرسنه و چشمهای نیمه باز ، زیر پتو مشغول نوشتنم. آن هم با یک دست. به قول قدیمی ها عاریه!

انگار دلم نمی‌خواهد این تخت را با دنیای خوابش رها کنم. امیدم این است که این نوشته زودتر تمام شود تا بتوانم یک چرت دیگر بزنم. گرچه فهرست بلند بالای کارهایم محکم و  سفت چسبیده به طبقه کتابخانه. باید ورزش کنم و دنبال داستان کوتاه بگردم. اینها تا پیش از بیداری لیلی است. و بعدش هم روز پرکاری است.

شب که میخواهم بخوابم هزار برنامه میریزم، بخصوص برای صبح زود، اما صبح زود که می‌شود چشمهایم فقط می‌خواهند بسته شوند و من میمانم و کارهای نکرده و خوابهای نرفته و برنامه های مانده.

الان هم کوهی که باید فتح می‌کردم روبرویم است و صف طولانی مشوقینم پشت سرم. با چشمهای خواب‌آلود به سمت قله می‌روم فکر میکنم کاش مثل فیلمها و کارتونها، تنبل ترین و پرخواب آدمها، در شرایطی قرار گیرند که تبدیل به قهرمان اصلی و فاتح قله های موفقیت شوند. اگر کمتر خوابم می‌آمد ، مثال هم می‌زدم، اما الان فقط همه را به خدا می‌سپارم و به سمت تشک شیرجه می‌روم.                                                               ناتمام